Βραδιές αμέτρητες βρίσκομαι μόνη
Και θέλω κάπου να μιλήσω.
Να βγουν αυτά οπού με πνίγουν,
Και να μη δουν αν θα δακρύσω.

Χρόνια το δάκρυ μου κρατάω πίκρα έχει φωλιάσει
Στην ψυχή μου, μα σταματώ, και δεν μιλάω
Ποιος να ακούσει την φωνή μου...

Σε άσπρο χαρτί τις σκέψεις μου τυπώνω
Και σε στιγμές δικές μου τις διαβάζω
Αν πέσει επάνω δάκρυ, δεν πειράζει,
Είναι βουβό, δεν το φωνάζω.
25\ 11\ 96

Αφιερωμένο στην Έλλη, που όποιος την γνώρισε απλά, αλλά και κατά βάθος
θα είδε πως είχε μια ψυχή, που δεν ήτανε λάθος.
Αν λάθη έκανε, όπως πολλοί νομίσανε, κακώς εκαταλάβανε, γιατί δεν την γνωρίσανε.........