Να
ποτίσω θέλησα τα λουλούδια,
μα προσφέρθηκε ο ουρανός,
γκρίζος, βαρύς,
και μολυβένιος.
Ηθελε να ξαλαφρώσει, και έριξε πολύ νερό, μύρισε χώμα,
σαν απόγευμα φθινοπώρου έμοιαζε, χόρτασε τα φυτά μου.
Μα ακόμα μολυβένιος είναι, κι΄έχει ψύχρα,
Μα ακόμα μολυβένιος είναι, κι΄έχει ψύχρα,
κάθισα στην αυλή φορώντας την γκρι ζακέτα μου,
έτσι, για να είμαστε....α σ ο ρ τί.!
Νεφέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου