Η Κυρία Αικατερίνη. (Βραδιά Χριστουγέννων)

Η Κυρία Αικατερίνη. (Βραδιά Χριστουγέννων)

H Κυρία Αικατερίνη (έτσι την έλεγαν) ηταν μια ευγενέστατη αρχοντική γυναίκα καλόκαρδη και πάντα με της συγκατάβασης το χαμόγελο όταν η στιγμή το απαιτούσε.
 Ζούσε  μόνη της, και οι μέρες των εορτών είναι -όπως και για τον καθένα μας- ένας γυρισμός στα περασμένα άλλοτε με χαρά, μα περισσότερο με μια κάποια πίκρα.
 Από το απόγευμα  με κλειστά  παράθυρα  και κουλουριασμένη σε μια πολυθρόνα, θυμάται..θυμάται..θυμάται.. Αλλοτε, κάθε χρόνο, αυτές τις μέρες είχε πολλά καθήκοντα να κάνει, (έτσι νόμιζε) Δεν εννοούσε να μην προσφέρει στους Ανθρώπους που ήξερε, που ένιωθε ότι έχουν ανάγκη, ό,τι είχε την δύναμη, και χωρίς επιδεικτικό τρόπο να φροντίζει να μην τους λείψουν τουλάχιστον τα απαραίτητα. Μάννα δυο παιδιών, αν μεσαίας οικονομικής κατάστασης  ήθελε να βοηθάει τω κατα δύναμη..
 -Όχι πως έχετε ανάγκη -τους έλεγε,- νιώθω  χαρά,  μη μου στερήσετε την ευχαρίστηση  και να τα δεχτείτε. Την σεβόντουσαν και δεν το σχολίαζαν ούτε μεταξύ τους, άλλωστε η δική τους η ανάγκη υπήρχε... Τα Χριστούγεννα – θυμάται-, έκανε μικρές γιορτούλες για την χαρά των παιδιών. Μαζευόντουσαν τα γειτονόπουλα στο σπίτι και μαζί με τα παιδιά της έπαιζαν με τα παιχνίδια τους, έπαιρναν στο τέλος τα δωράκια τους, και έφευγαν χαρούμενα που η Κ. Κατερίνα μάντευε πάντα τι θα ήθελαν. 
 Ήταν ο Άγιος Βασίλης τους. (φρόντιζε να μαθαίνει τις επιθυμίες τους.) 
Έτσι για πολλά χρόνια γέμιζε το σπίτι από γέλια χαρά, φωνές.
 Όμως Αυτά τα χρόνια πέρασαν, έφυγαν, όπως έφυγαν και τα παιδιά της. Απόψε.. μόνη πια, μεγάλη, και με ταλαιπωρημένη υγεία, αναπολεί. Παρέα της, η γυναίκα που έχει κοντά της για συντροφιά και βοήθεια. 
Τα παιδιά σπούδασαν, έκαναν καριέρες στο εξωτερικό.
 Ο Άνδρας της, χρόνια έχει φύγει για το μεγάλο ταξίδι το χωρίς επιστροφή>. Αυτές οι μέρες χαρούμενες μεν, για το μεγάλο γεγονός, μα πόση μοναξιά κουβαλούν ανάκατη με δώρα..Φοβερή η απουσία όλων, αγκαθάκι στην ψυχή της οι περασμένες εποχές..και ιδιαιτέρως των παιδιών της.
Όλοι τους όμως είναι Παρόντες απόψε στην σκέψη της.
 Βραδιά Χριστουγέννων, του Θεανθρώπου τα Γενέθλια. 
Του Ανθρώπου που δίδαξε την αγάπη, την καλοσύνη, και ενδυνάμωσε ο,τι καλό συναίσθημα υπάρχει μέσα μας, του οφείλουμε  ενα μερος του καλού μας εαυτού.
Ένα τέτοιο βράδυ της λείπει η συντροφιά τους, και η γλυκιά θύμησή τους γίνεται πόνος και απέραντη λύπη. Μέρες τώρα κοιτάζει το γραμματοκιβώτιο για ενα γράμμα, μια κάρτα να πιάσει στα χέρια της, βραδιά που είναι, να νιώσει πως τ΄ αγκαλιάζει, να την βάλει στο τραπέζι.. απέναντι της. 
Ίσως να λάβει, ίσως να καθυστέρησαν λόγω των ημερών...σκέφτεται. Δική της δικαιολογία, έτσι ήθελε να πιστεύει, μέσα της ήξερε...
 Κάποτε της έγραψαν.
 -Έλα κοντά μας μάννα, εδώ είναι η ζωή μας πια, αν δεν μπορείς και θέλεις συντροφιά έλα.
Βέβαια εργαζόμαστε, και πολλές ώρες της ημέρας θα βρίσκεσαι μόνη. 
Εμείς δεν μπορούμε να θυμόμαστε λεπτομέρειες ούτε να ερχόμαστε συχνά.
Το κυνήγι της επιβίωσης  και της αλλιώτικης ζωής αλλοτριώνει, εξαφανίζει αισθήματα., πόσο έκλαψε τότε, μα δεν ξανά παραπονέθηκε δεν ξαναμίλησε. 
Να ναι καλά ζητούσε, και πιο  ταχτικά να μαθαίνει νεα τους. 
Σκέφτηκε πως δεν πρέπει να αφήσει να περάσει η βραδιά μέσα στο μισοσκόταδο και την μοναξιά της.. 
-Οχι ,,θα σηκωθώ, έχω δουλειές για χάρη Του Κυρίου μας, πρέπει να Τον καλώς ορίσω, όπως παλιά. Έχω καλεσμένες τις φίλες μου τι θ πουν ? και αυτές κάπως έτσι νιώθουν, γιαυτό  μαζευόμαστε και οι λυπημένες σκέψεις μας  συρρικνώνονται...Οχι, οχι είπε σχεδόν φωναχτά, σηκώθηκε με προσπάθεια και στηριζόμενη στο μπαστούνι της άρχισε να ετοιμάζει. 
Δεν πέρασε πολλή ώρα και κατέφτασαν οι φίλες κρύβοντας ο,τι είχε μέσα της η κάθε μία τους.
Είχαν δεχτεί την πρόσκλησή της, την περίμεναν σαν μια τόνωση της ψυχής τους.
Φθάνοντας στο σπίτι παραμέρισαν προβλήματα και στενάχωρες σκέψεις, και όλες μαζί έστρωσαν το τραπέζι, έβαλαν σερβίτσια, άναψαν κεράκια, τα φώτα , στόλισαν το δένδρο με τα δώρα που είχαν ψωνίσει.
Γέμισε το σπίτι, ήταν χαρούμενες,  και η  μια με την άλλη έλεγαν τα δικά τους. 
Άνοιξαν τα δώρα τους, εσάρπες, κάλτσες, γάντια, παντούφλες, μαντήλια κασκολ. ευχήθηκαν καλές γιορτές, γέλασαν, ενώ στην άκρη του ματιού τους καραδοκούσε να φανεί το δάκρυ, μα δεν το άφησαν να τρέξει, μόνο ενα ..γυάλισμα θάμπωσε για λίγο το βλέμμα τους ...και μαρτυρούσε  που.. έκανε βόλτα η σκέψη τους..φαινομενικά τα γελια τους  και  η δήθεν χαρά τους..μα τα κατάφεραν.
 Κάπως έτσι πέρασαν την Αγια Νύχτα τους. 
Η Κυρία Αικατερίνη φρόντισε να περάσουν μια  ευχάριστη βραδιά και ολες μαζί το κατάφεραν.!
 Έφυγαν ευχαριστώντας την φίλη τους,  ευχήθηκαν  χρόνια πολλά, και γύρισαν η καθε μια στην μοναξιά της.
Μπαίνοντας  στο άδειο σκοτεινό σπίτι τους ένας λυγμός ακούστηκε, δεν άντεξε φυλακισμένος τόσες ωρες στης ψυχής τα καγγελα.. 
Μόνη αργότερα η Κυρία Κατερίνα, και αφού τακτοποίησε το σπίτι, πηγε στο δωμάτιό της και μπροστά στα εικονίσματα ψέλλισε ευχαριστημένη την προσευχή της. 
Χριστέ μου και απόψε Σε περίμενα να Γεννηθείς, έχε μου  καλά τα παιδιά μου, και στείλε μου ενα τους γράμμα, έστω με λευκές σελίδες, η διεύθυνση και αποστολέας θα είναι από τα χέρια τους, και αυτό με φτάνει...τελείωσε την προσευχή της με ενα Σ΄ευχαριστώ !!!> και έπεσε για ύπνο, ταξιδεύοντας μακριά, πολύ μακριά, στα όνειρά της πρωταγωνιστές,,  πάντα, τα  υπερατλαντικά  αγαπημένα της παιδιά.!!
Νεφέλη 2008