Η ΕΚΔΡΟΜΗ..

Η ΕΚΔΡΟΜΗ..

Το Μαργαριτάρι..πριν πολλά, πολλά χρόνια.

Την αγαπούσε, της το είχε πει σε έναν περίπατο στο δάσος, ήταν μια μικρή εκδρομή με φίλους και φίλες που σκέφτηκαν να βρεθούν και να περάσουν ωραία.!!
Και γιατί όχι, μια ευκαιρία να συναντηθούν.
Εκείνη, φορούσε ένα πράσινο φόρεμα με κίτρινα μικρά λουλούδια με βολάν στο κάτω μέρος.
Της το είχε ράψει η μαμά της και το φόρεσε πρώτη φορά εκείνη την μέρα.
Όλη η παρέα χάρηκε με την ιδέα της εκδρομής.!
Έλεγαν διάφορα, έπαιξαν, τραγούδησαν, γέλασαν με τα αστεία τους, ήταν όλοι τους ανέμελα παιδιά, στα πιο όμορφα χρόνια τους.!!
Το μεσημέρι έστρωσαν κάτω στο χορτάρι , έβαλαν τα φαγητά τους και έφαγαν ανάμεσα στα γέλια και τα πειράγματα.!!
Ο καιρός ευχάριστος, τέλος Άνοιξης, και μύριζε καλοκαίρι.
Πυκνά πανύψηλα δένδρα που σε μερικά σημεία ενώνονταν οι κορυφές τους και ένας ίσκιος βαρύς, δεν άφηνε τον δυνατόν ήλιο να περάσει εύκολα, χαρίζοντας ευχάριστη σκιά και αεράκι.
Την κοιτούσε με συνεσταλμένο ύφος, κάποια στιγμή προς το τέλος που μάζευαν τα πράγματά τους, κατάφεραν να μείνουν για λίγο μόνοι, πήγε κοντά της και την ρώτησε αν της αρέσουν τα μαργαριτάρια.
Παραξενεύτηκε.
-Ναι, του απάντησε, χωρίς να ξέρει τον λόγο, αλλά ούτε και τον ρώτησε.
Προς το τέλος του απογεύματος και αφού πέρασε ημέρα για όλους ευχάριστα, υποσχέθηκαν σύντομα να ξαναβρεθούν, έγραψαν τα ονόματά τους σε ένα βραχάκι και αναχώρησαν με ενα αίσθημα χαράς.! Αργότερα, μετά από πολλά χρόνια είδαν οι γιοι τους τα ονόματα ..
-Μαμά είχε πει ο πιο μικρός παίζαμε στο δασάκι με τους φίλους μου και είδα τα αρχικά σου και του μπαμπά γραμμένα στο βραχάκι μέσα σε μια καρδιά..Ήξεραν, τους είχε μιλήσει, δεν ήξερε ότι ήταν μέσα σε ζωγραφισμένη καρδιά αυτό δεν της το είχε πει.
Από εκείνη την ήμερα της εκδρομής, δεν ξανασυναντήθηκαν, δεν έτυχε, δεν ήταν εύκολα τότε, ούτε εκδρομή ξαναπηγαν.. όμως αργότερα πήγε εκείνος και σκάλισε μια καρδιά βάζοντας τα ονόματα.
Θα έφευγε, θα μπαρκαριζε σε λίγε ημέρες, και η εκδρομή ήταν κάτι σαν αποχαιρετισμός, ποιος ξέρει πότε θα ξαναβλεπόντουσαν..ήταν θαλασσινός καριέρας.
Έφυγε μετά από λίγες μέρες χωρίς να δοθεί άλλη ευκαιρία συνάντησής τους.
Πέρασαν χρόνια, η εκδρομή φάνταζε μακρινή, μια αραιή αλληλογραφία τους συνέδεε.

====
Γύρισε μετά από 4 χρόνια. Πολλές οι λεπτομέρειες, δεν θα αναφερθώ.
Συναντήθηκαν αρκετές φορές, την αγαπούσε, είχε φυλαγμένα τα γράμματά της.
Και εκείνη τον αγαπούσε, με μια πιο ανάλαφρη αγάπη, αυτήν των 17-χρονων.
Όταν γνωρίστηκαν ήταν μικρή, σε έναν χορό καρναβαλιού, ατμόσφαιρα ρομαντική και έτσι έμεινε.. μετά η εκδρομή, και τίποτε άλλο.
Στο γυρισμό από τα ταξίδια του όταν συναντηθήκαν, την κοίταξε με θαυμασμό.!!
-Μεγάλωσες ομορφινες, και της έδωσε το δώρο της.!
-Για σένα της είπε, και άνοιξε ένα κουτί που μέσα είχε ένα μεταξωτό μαντήλι και ena kογχύλι που από το άνοιγμά του έβλεπες το μαργαριτάρι .
Πόσο όμορφο ήταν .!
Το πήρε στα χέρια της και το κοίταζε με θαυμασμό.!!.
Της υποσχέθηκε να κάνει κάτι ακόμα πιο καλλίτερο με αυτό, κατι που θα της αρέσει περισσότερο.!
Το πήρε και μετά από μέρες που ξανά συναντήθηκαν της φόρεσε στο χέρι δαχτυλίδι με το μαργαριτάρι, είχε πανέμορφο δέσιμο σε σχήμα καρδιάς .!
Τότε θυμήθηκε την ερώτησή του στην εκδρομή, μα που να φανταστεί.
Στην αρχή σκέφτηκε πως της έκανε πρόταση.!
Δεν ήταν όμως αρραβώνων.
Πέρασε καιρός, είχαν βρεθεί αρκετές φορές, είχαν μιλήσει, βεβαιώθηκαν πως είχαν αγάπη ο ένας για τον άλλον, και καποια μέρα αρραβωνιάστηκαν σε εκκλησία, μόνοι οι δυο τους.!
 Αργότερα το όνομα της εκκλησίας το έδωσαν στο πρώτο παιδί τους, μα όχι μόνο γιαυτό.!
Το χέρι της στόλισε ένα δακτυλίδι με διαμάντι που το έφερε από το εξωτερικό μέσα σε κρέμα NIVEA..!
Γέλασε τότε πολύ όταν της το είπε.
====
Και τα χρόνια πέρασαν, είχαν παντρευτεί.
Όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά.!
Στην γέννηση του πρώτου παιδιού τους, της χάρισε ένα κολιέ μαργαριταρένιο, και στο δεύτερο, μια χρυσή αλυσίδα χεριού  και άλλα δώρα.!
Ο καιρός, τα χρόνια περνούσαν...μόνιμη αντίζηλος η Θάλασσα...και ήρθαν τα σύννεφα.
Το δακτυλίδι  μαργαριτάρι χάθηκε, όπως και το διαμαντένιο των αρραβώνων..
Οι Φωτογραφίες από τον γάμο τους τότε, είχαν καεί όλες, ούτε μια..
Μετά από δυο μήνες έβγαλαν έτσι για ενθύμιο μα δεν ήταν το ίδιο.. να ντύνεται ξανά νύφη..περισσότερο γέλασαν..αλλά κακό σημάδι..
Το σπίτι της, ούτε και αυτό το χάρηκε.
Το ζευγάρι χώρισε, τίποτε δεν τους στέριωσε, ας έκαναν μια καλή περιουσία.
Το κολιέ το έδωσε στον γιο της ήταν πλέον δικό του, με την υπόσχεση ή να το πουλήσει, η να μην το πάρει ως δώρο αλλά πως το έχει ξεχάσει σ΄ένα της ταξίδι εκεί, ας το έκανε ο,τι ήθελε..εκτός απο το να το κρατήσει.
Έδωσε και στον δεύτερο γιο της επίσης την αλυσίδα χεριού, και κάποια άλλα δώρα απο εκείνον που τους ανήκαν, για τις γυναίκες τους η τα κορίτσια που ίσως, και αν, αποκοτούσαν.
Στην ενδιάμεση ζωή του ζευγαριού , δεν θα αναφερθώ γιατί τότε θα πρέπει να γράψω μυθιστόρημα, και δεν τα καταφέρνω με τίποτα.
Σκοπός μου ήταν να γραψω για το Μαργαριτάρι, που πάντα όταν διαβάσω κάτι η δω, θα τρέξει ο νους μου στην ιστορία του ζευγαριού...πριν μέρες διαβασα ενα πολύ ωραίο διήγημα φίλου, και η αιτία μου δόθηκε...
-----
Και συνεχίζω...
Τα παιδιά μεγάλωσαν, έφυγαν, και εκείνη, μια πρώην ευκατάστατη Κυρία δεν είχε πλέον τίποτα, έμειναν μόνο τα απομεινάρια της ευαίσθητη ψυχή της και έτσι τραυματισμένη από τα χτυπήματα της ζωής που τελικά δεν σταμάτησαν , άλλαξαν μόνο ρυθμό και κατά την ψυχολογία της στιγμής, μετά από χρόνια, έχουν άλλη βαρύτητα, δεν ενοχλούν το ίδιο, παραμένουν όμως χτυπήματα που μας ακολουθούν με ο,τι καινούριο μας δώσει η ζωή..
Και η ζωή ήταν απλόχερη, τέτοια δώρα της έκανε πολλά..
Έκλαψε πολύ, περισσότερο δεν..γινόταν. όλα πλέον είχαν γκρεμιστεί, λες και να φτιάχτηκαν από άμμο...σαν το..Μαργαριτάρι.
Υπήρχε εποχή που την παραξένευαν τα στεγνά μάτια της, είχε συνηθίσει να αισθάνεται στο πρόσωπό της..βρεγμένους δρόμους..
Το πάλεψε, όμως, τα πολεμοφόδια τελείωσαν, και μην έχοντας τι άλλο πλέον, συνθηκολόγησε..τα έφτιαξε με την Ζωή, για την ισορροπία της και μόνο..
Σκέφτηκε την γνωστή και σωστή παροιμία.
-Αν δεν νικάς τον εχθρό, γίνε φίλος του- κάπως έτσι, και με τον καιρό νιώθεις μια δικαίωση έστω καθυστερημένη την αγκαλιάζεις ,την θέλεις σαν ψυχική ανταμοιβή και ανακούφιση..
Ήξερε, είχε ακούσει πως τα μαργαριτάρια κατ΄όπως λένε φέρνουν δάκρυα, το μαντήλι χωρισμό, και ήταν τα πρώτα δώρα, δώρα, που δεν πρέπει να τα κάνουν μεταξύ τους ζευγάρια.
Το ένα δάκρυα, το άλλο χωρισμό...
Λέτε οι θαμμένες , ξεχασμένες  στο μυαλό μας προκαταλήψεις, πότε πότε να ζωντανεύουν;
Η ιστορια της γέννησης του μαργαριταριού που περιβάλλεται από κάποιο..μυστήριο να το πούμε; είναι όμως  παράξενη, και ίσως  γιαυτό να <νομίζουμε;> επηρεάζει φορτισμένες καταστάσεις.

To Μαργαριτάρι γίνεται από έναν κόκκο άμμου που εισέρχεται στο κογχύλη, το οποίο δακρύζει,
 είναι ζωντανός οργανισμός, και με τα δάκρυά του τυλίγει το ξένο σωματίδιο και έτσι γεννιέται η όμορφη πέτρα... ..
.........Από Δάκρυα και Άμμο...
Νεφέλη.
30/6/2015

Dora Manataki19 Αυγ 2015, 6:56:00 π.μ.

Αχ Νεφελακι μου μ έκανες και δάκρυσα....