Απογευματινό Σχολείο.!

Λειτουργούσε κάποτε και Απογευματινό σχολείο.

Ιανουάριος.!

Χειμωνιάτικο απογευμα ηταν,και καθόμουν  εξω στην βεράντα, χαιρόμουν τον Ηλιο που μετα από πολλές μερες κρύου και  βροχής, φάνηκε  δυνατός δυνατός και αφέθηκα να με ζεστάνει χαλαρώνοντας στην πολυθρόνα, οταν, χτύπος καμπάνας  ακούστηκε  από την  απέναντι εκκλησία και  ξανάφερε στην μνήμη μου  τις παρακάτω θύμησες..

<Τι σου ειναι αλήθεια το μυαλό,
και που τη σκεψη  ταξιδευει..
μια αιτία, η και αφορμη να του δωθεί
κάποια στιγμή,  μέσα στου χρόνου
την μεγάλη  διαδρομή...
γίνονται ολα κοντινα
σαν μια ταινια που γυρνά
και το μυαλο παιδεύει..>

Δεν ξεχνώ  πόσο δύσκολο και πόσο σκληρό μου φάνταζε να αποχωρίζομαι απομεσήμερο το σπίτι μου για να συνεχίσω -λες και δεν μας έφτανε το πρωί- σχολείο και απόγευμα.
Τρώγαμε βιαστικά μαζί με τα αδέλφια μου να προλάβουμε να ρίξουμε και μια τελευταία ματιά στα μαθήματα.
Δεν το άντεχα αυτό το καθημερινό μεσημεριάτικο ξεσήκωμα, εκεί που έστρωνε η κουβέντα των μεγάλων στο τραπέζι, κυρίως κάποια ιδιαίτερη μέρα όταν υπήρχαν και καλεσμένοι, πόσο όμορφα ένιωθα ανάμεσά τους να παρακολουθώ την συζήτηση και τις εντάσεις τους, η τις γκριμάτσες που ανάλογα έκαναν, μετά ετοίμαζαν τα καφεδάκια τους ζεστά ζεστά, με κουβεντούλα, και εγω έπρέπε να φτιάξω σάκα για να φύγω.
Δεν είχα το μυαλό μου, σκεφτόμουν την συνέχεια του θέματος που έλεγαν, που θα κατέληγαν, και όλο καθυστερούσα, αν ηταν και κάτι που να με ενδιέφερε ε.. τότε κοίταζα συνέχεια το ρολόι, οι δείκτες του έτρεχαν πιο γρήγορα, και παρ΄ολη την συζήτηση, τους άκουγα να χτυπούν δυνατά.
Άσε... ήταν και οι καμπάνες, αυτές τι σου λένε? Αγόρια από τις μεγαλύτερες τάξεις, με την σειρά, πήγαιναν και χτυπούσαν την καμπάνα, ηταν η ωρα για να μαζευτούμε στο προαύλιο του σχολείου,και κατόπιν στις αίθουσες διδασκαλίας. Μέσα λοιπόν στην ωραία ατμόσφαιρα να ακούς Ντιν Νταν Ντιν Νταν. πόσο τις μισούσα, τι απαίσιος θόρυβος, δεν έφταναν όλα αυτά,να και η φωνή της μητέρας που όσο γλυκιά και αν ήταν με αποσπούσε, μου χαλούσε την διάθεση, ήξερα τι θα έλεγε.
-Ελα, ΝεφΕλλη ετοιμάσου, σχολείο, μην ξεχνιέσαι μαζί μας, οι μεγάλοι όλο και κάτι έχουμε να πούμε.
-Ναι, ναι, αμέσως απαντούσα.
Μα δεν έφευγα, πάρα μόνον οταν άκουγα τα αδέλφια μου στην εξώπορτα να με φωνάζουν.
Α..ξέχασα, στο τραπέζι τα παιδιά μόνον, αν η συζήτηση ήταν απλή οικογενειακή και χαρούμενη επιτρεπόταν να παρευρίσκονται
Σε θέματα πιο σοβαρά μας κοίταζαν, και το βλέμμα τους μας έδειχνε το δρόμο για τα δωμάτιά μας να φρεσκάρουμε - λ ε ε ι -τα απογευματινά μαθήματα.
Τετάρτη και Σάββατο δεν είχαμε σχολείο, κατι σαν απογευματινό ρεπό.χαχα απολάμβανα τότε ολη την μεσημεριάτικη σπιτική θαλπωρή, πολλές φορές πήγαινα στο δωμάτιο της γιαγιάς< Νόνας> και της ζητούσα να μου λέει ιστορίες απο την ζωή της.
 Καθισμένη στην πολυθρόνα της, τυλιγμένη σε μια χονδρή εσάρπα κοντά στο παράθυρο πάντα, άρχιζε να μιλά,δεν μου έφερνε αντίρρηση, και υποψιαζόμουν οτι της άρεσε να κάνει αναδρομές στα περασμένα.
Μοναδικός ο τρόπος της εξιστόρησης..το χαιρόμουν. Οταν τελείωνε ήταν χαρά μου να της φτιάξω ένα ζεστό γλυκόξινο τσάι, έτσι το ήθελε, με πολύ λεμόνι και ζάχαρη. Αυτό ηταν κάτι  σαν το κερασμά από μένα για τον...κόπο της
Μου άρεσαν αυτά τα απογεύματα, η γλυκάδα της γιαγιάς, η ζεστασιά του δωματίου και η θαλπωρή, εν αντιθέσει με την έξω παγωνιά, δεν τα άλλαζα με τίποτα. Ήταν και ο λογος που μισούσα  τα απογευματινά μαθήματα.
Αγαπούσα δε ιδιαίτερα την Παρασκευή, απο το απόγευμα ένιωθα ελεύθερη, το πρωινό του Σαββάτου περνούσε γρήγορα, τις 12 στο σπίτι, και μετά είχε ο Θεός εως την Δευτέρα...
 Ό, τι καλύτερο μου συνέβαινε μες΄την εβδομάδα.
Όμως, η απέναντι καμπάνα σταμάτησε  που ήταν η αιτία να  θυμηθώ  ολα αυτά  με  νοσταλγία.
Εναι σκληρό  το φευγιό του χρόνου,  ξέρει πολύ καλα να σημαδεύει βαθιά με  άσβηστα τα σημάδια στην μνήμη μας...
Δεν πολυακούγονται πια καμπάνες, και σε μένα δεν είναι όπως τοτε μισητές.
Ισα ισα, έχει γλυκάνει  ο ηχος τους τόσο, που ωρες ωρες λες  οτι  βγάζουν...κατάνυξη.

Νεφέλη

23/1/2014
Απόγευμα 7:50 Μ.Μ.