Στου Φεγγαριού τους...Κύκλους.( Προσωρινός)

Ω! Ήλθες, και είχα απελπιστεί, (είπε η ηλικιωμένη κυρία και τυλίχτηκε στην εσάρπα της, βολεύτηκε καλύτερα στον αναπαυτικό καναπέ και έγειρε το κεφάλι χαμογελώντας με...προσμονή.)
Βράδιασε, κάνει και κρύο, που να βγαίνει έξω τέτοια ώρα σκέφτηκε, τα έχασε όμως όταν τον είδε στην πόρτα να στέκει.
-Περίμενες να σου ανοίξω,? να σου πω πέρασε,? μα τι το έκανες το κλειδί?
Του είπε απορώντας.
Άναψα το τζάκι, έτσι, είχα κάτι σαν προαίσθημα, κάτσε να σου σερβίρω τσάι ζεστό, είναι τονωτικό χαλαρώνει τα μέσα μας..έλα κοντά μην στεκεις, και άνοιξε λίγο περισσότερο την λάμπα, ξέρεις,δεν έχω ηλεκτρικό δεν αντέχω το φως του, χαλάει kai την ατμόσφαιρα.
Tι  ωραία που ήλθες, το ήξερα και σε περίμενα, πάντα σε περιμένω, κατάλαβα ότι θα έχεις ανάγκη να μου μιλήσεις.
Εχει περάσει καιρός, πολύς καιρός, έχω αλλάξει, και οι δυο μας αλλάξαμε.
Όχι, όχι,μην το ανάβεις πολύ το φως , φαίνονται καλύτερα οι φωτοσκιάσεις του τζακιού, και μου ακούγεται πιο ρυθμικά ο θόρυβος των ξύλων που μαζί με την μουρμούρα της βροχούλας φτιάχνεται περιβάλλον.
Μου αρέσουν αυτές οι στιγμές, η παρουσία σου ζέστανε την ψυχή μου, και με αναμνήσεις γλυκόπικρες με γέμισες.
Όταν  βρέχει δυνατά αλλάζει το....ντεκόρ του μυαλού μου.
Ο δυνατός αέρας, η ραγδαία βροχή, και ο θόρυβος απέξω με κάνει να τυλίγομαι περισσότερο στην κουβέρτα, απόψε, ακόμα και το κρύο με χαλαρώνει, είναι χουζούρικο και  προσφέρει την πολυτέλεια μιάς γλυκιάς ατμόσφαιρας που χαρίζει η φωτιά , κι έτσι πιο εύκολα γυρνάμε στα παλιά, είναι του νου και της ψυχής καταλαγιάσματα, ξαλάφρωμα του είναι μας.
Δεν φοβόμαστε τίποτε πια, γιατί ζούμε τ΄αγιασμένα γηρατειά.
Μιλάμε για όλα, έχουμε άφεση σε όλα.
Μα δεν σε βλέπω εκεί που κάθισες, μόνο την σκιά σου, θόλο-βλέπω...
Αδύναμη όραση το λένε..
Να έρχεσαι πιο τακτικά να τα λέμε, και οχι να βλεπόμαστε έχοντας από μια ρυτίδα παραπάνω..και ενα κύμα καταρράχτη περισσότερο να απλώνεται στην βιτρίνα των ματιών μας...
Μα γιατί δεν μιλάς?
- Πές κάτι, τόση ώρα μόνη μου μιλώ? ρώτησε η κυρία παραξενεμένη απο την ησυχία γύρω της.
-Λοιπόν λεγε, του φώναξε, θα σε ακούσω όπως έκανα πάντα.
Ήμουν κατά κάποιον τρόπο η ε ξομολόγος σου.
  Ενώ ήρθες, γιατί σωπαίνεις? Ακόμα δεν ξέχασες...Ε.?..τότε..που....ακόμα... δεν εχω ανοίξει εκείνο το γράμμα, ξέρω πως έφταιξα, και ήθελα να αποφύγω τα παράπονά σου.
Πέρασαν τα χρόνια και τώρα πιο το όφελος? σταθηκα αδύνατη, δειλή, πες το όπως θες...μα  Οχι. Αστο εκεί σκεφτηκα, στο συρτάρι μου, αγκαλια με κάποια αλλα σου, που το παρηγορούν μαζί και μένα.
-Ελα να μου τα πεις όλα, θα χεις πάρα πολλά, και εγώ πια, περισσότερο χρόνο να σε ακούσω.
Είχε σκοτεινιάσει για καλά, η βροχή δυνάμωνε απελπισμένα, ενα θολό φεγγάρι γυρόφερνε πίσω απο τα σύννεφα να ρίξει την σκιά του, μια σκιά που ξεχνιόταν  κοιτάζοντάς την επίμονα και με περιέργεια  την κοίταζε  που το κοιτούσε απελπισμένα, σαν κάτι να έψαχνε ανάμεσα στις σκιές και τους κύκλους του..
Ο Αέρας φυσούσε δυνατά σαν να θέλει να ανοίξει τα παράθυρα που χτυπούσαν 
λες κάποιος να προσπαθούσε να μπεί με την βία.
Στην ευθεία γραμμή μιας  αστραπής φάνηκαν  σκιές με σώματα του παρελθόντος, και στο σκοτεινό πλέον δωμάτιο  είδε..είδε καθαρά, πεντακάθαρα...
Η ηλικιωμένη Κυρία άφησε έναν αναστεναγμό πνίγοντας τον λυγμό της.
Δεν κινήθηκε, δεν προσπάθησε καν να αλλάξει θέση.
Έμεινε  να κοιτάζει  την πόρτα, <που μόνο στην φαντασία της άνοιξε,>  όπως τόσα χρόνια κάθε τέτοια βραδιά..

Και..
Ξανά τυλίχτηκε σφιχτά
σαν να ζητά παρηγοριά
και απάντηση,
σε ερωτήματα παλιά
στου νου της
την φανταστική συνάντηση.. .

31/3/2014

ΝεφΕλλη Ρήγα.

Απογευματινό Σχολείο.!

Λειτουργούσε κάποτε και Απογευματινό σχολείο.

Ιανουάριος.!

Χειμωνιάτικο απογευμα ηταν,και καθόμουν  εξω στην βεράντα, χαιρόμουν τον Ηλιο που μετα από πολλές μερες κρύου και  βροχής, φάνηκε  δυνατός δυνατός και αφέθηκα να με ζεστάνει χαλαρώνοντας στην πολυθρόνα, οταν, χτύπος καμπάνας  ακούστηκε  από την  απέναντι εκκλησία και  ξανάφερε στην μνήμη μου  τις παρακάτω θύμησες..

<Τι σου ειναι αλήθεια το μυαλό,
και που τη σκεψη  ταξιδευει..
μια αιτία, η και αφορμη να του δωθεί
κάποια στιγμή,  μέσα στου χρόνου
την μεγάλη  διαδρομή...
γίνονται ολα κοντινα
σαν μια ταινια που γυρνά
και το μυαλο παιδεύει..>

Δεν ξεχνώ  πόσο δύσκολο και πόσο σκληρό μου φάνταζε να αποχωρίζομαι απομεσήμερο το σπίτι μου για να συνεχίσω -λες και δεν μας έφτανε το πρωί- σχολείο και απόγευμα.
Τρώγαμε βιαστικά μαζί με τα αδέλφια μου να προλάβουμε να ρίξουμε και μια τελευταία ματιά στα μαθήματα.
Δεν το άντεχα αυτό το καθημερινό μεσημεριάτικο ξεσήκωμα, εκεί που έστρωνε η κουβέντα των μεγάλων στο τραπέζι, κυρίως κάποια ιδιαίτερη μέρα όταν υπήρχαν και καλεσμένοι, πόσο όμορφα ένιωθα ανάμεσά τους να παρακολουθώ την συζήτηση και τις εντάσεις τους, η τις γκριμάτσες που ανάλογα έκαναν, μετά ετοίμαζαν τα καφεδάκια τους ζεστά ζεστά, με κουβεντούλα, και εγω έπρέπε να φτιάξω σάκα για να φύγω.
Δεν είχα το μυαλό μου, σκεφτόμουν την συνέχεια του θέματος που έλεγαν, που θα κατέληγαν, και όλο καθυστερούσα, αν ηταν και κάτι που να με ενδιέφερε ε.. τότε κοίταζα συνέχεια το ρολόι, οι δείκτες του έτρεχαν πιο γρήγορα, και παρ΄ολη την συζήτηση, τους άκουγα να χτυπούν δυνατά.
Άσε... ήταν και οι καμπάνες, αυτές τι σου λένε? Αγόρια από τις μεγαλύτερες τάξεις, με την σειρά, πήγαιναν και χτυπούσαν την καμπάνα, ηταν η ωρα για να μαζευτούμε στο προαύλιο του σχολείου,και κατόπιν στις αίθουσες διδασκαλίας. Μέσα λοιπόν στην ωραία ατμόσφαιρα να ακούς Ντιν Νταν Ντιν Νταν. πόσο τις μισούσα, τι απαίσιος θόρυβος, δεν έφταναν όλα αυτά,να και η φωνή της μητέρας που όσο γλυκιά και αν ήταν με αποσπούσε, μου χαλούσε την διάθεση, ήξερα τι θα έλεγε.
-Ελα, ΝεφΕλλη ετοιμάσου, σχολείο, μην ξεχνιέσαι μαζί μας, οι μεγάλοι όλο και κάτι έχουμε να πούμε.
-Ναι, ναι, αμέσως απαντούσα.
Μα δεν έφευγα, πάρα μόνον οταν άκουγα τα αδέλφια μου στην εξώπορτα να με φωνάζουν.
Α..ξέχασα, στο τραπέζι τα παιδιά μόνον, αν η συζήτηση ήταν απλή οικογενειακή και χαρούμενη επιτρεπόταν να παρευρίσκονται
Σε θέματα πιο σοβαρά μας κοίταζαν, και το βλέμμα τους μας έδειχνε το δρόμο για τα δωμάτιά μας να φρεσκάρουμε - λ ε ε ι -τα απογευματινά μαθήματα.
Τετάρτη και Σάββατο δεν είχαμε σχολείο, κατι σαν απογευματινό ρεπό.χαχα απολάμβανα τότε ολη την μεσημεριάτικη σπιτική θαλπωρή, πολλές φορές πήγαινα στο δωμάτιο της γιαγιάς< Νόνας> και της ζητούσα να μου λέει ιστορίες απο την ζωή της.
 Καθισμένη στην πολυθρόνα της, τυλιγμένη σε μια χονδρή εσάρπα κοντά στο παράθυρο πάντα, άρχιζε να μιλά,δεν μου έφερνε αντίρρηση, και υποψιαζόμουν οτι της άρεσε να κάνει αναδρομές στα περασμένα.
Μοναδικός ο τρόπος της εξιστόρησης..το χαιρόμουν. Οταν τελείωνε ήταν χαρά μου να της φτιάξω ένα ζεστό γλυκόξινο τσάι, έτσι το ήθελε, με πολύ λεμόνι και ζάχαρη. Αυτό ηταν κάτι  σαν το κερασμά από μένα για τον...κόπο της
Μου άρεσαν αυτά τα απογεύματα, η γλυκάδα της γιαγιάς, η ζεστασιά του δωματίου και η θαλπωρή, εν αντιθέσει με την έξω παγωνιά, δεν τα άλλαζα με τίποτα. Ήταν και ο λογος που μισούσα  τα απογευματινά μαθήματα.
Αγαπούσα δε ιδιαίτερα την Παρασκευή, απο το απόγευμα ένιωθα ελεύθερη, το πρωινό του Σαββάτου περνούσε γρήγορα, τις 12 στο σπίτι, και μετά είχε ο Θεός εως την Δευτέρα...
 Ό, τι καλύτερο μου συνέβαινε μες΄την εβδομάδα.
Όμως, η απέναντι καμπάνα σταμάτησε  που ήταν η αιτία να  θυμηθώ  ολα αυτά  με  νοσταλγία.
Εναι σκληρό  το φευγιό του χρόνου,  ξέρει πολύ καλα να σημαδεύει βαθιά με  άσβηστα τα σημάδια στην μνήμη μας...
Δεν πολυακούγονται πια καμπάνες, και σε μένα δεν είναι όπως τοτε μισητές.
Ισα ισα, έχει γλυκάνει  ο ηχος τους τόσο, που ωρες ωρες λες  οτι  βγάζουν...κατάνυξη.

Νεφέλη

23/1/2014
Απόγευμα 7:50 Μ.Μ.