Δεν ξέρω τι να γράψω,
απ΄την σκέψη την δική σου
προσπαθώ ν΄αποδράσω.
Μα όλο ζητώ την αγκαλιά σου
σαν όαση στην ερημιά,
να δραπετεύσω στα φιλιά σου
εκεί που ο χρόνος σταματά..
Σε σένα ελπίζω νύχτα
το μαύρο σου σκοτάδι
ποτέ μη με προδώσει,
κι΄ερημη μη με δώσει
στην ξαγρυπνιά με γρόσι..
Σε σένα ελπίζω νύχτα,
-και όχι στην σελήνη-
να φέρεις την γαλήνη
στο σώμα μου το κρύο
που δέχτηκε ο αντίο
και πνιγήκε στο κλάμα
με κεραυνούς αντάμα..
Κρύωσε η ψυχή μου,
το σώμα μου παγώνει
την σκέψη μου σκοτώνει
κι΄ενα σκοτάδι άβυσσος
μέσα μου τρυπώνει..
Κι΄ετσι, εκεί, στα σκοτεινά,
ως της ψυχής μου το κουκούλι,
θα σεργιανίσω μοναχή
κράζοντας σαν το νυχτολπόυλι...
Νεφέλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου