Θολό τοπίο...

Τώρα σαν τι να μου φταιξε
πρωί πρωί να κλάψω ,
οι μνήμες να με ζωσουνε.
να μην μπορώ ν άδράξω
τις μέρες που αμίληκτα
και με βιασύνη τρέχουν
και πάνω μου βαραίνουνε,
κι΄ώμοι δεν αντέχουν..?

Το ξάγναντο που αγάπησα
αργεί να ρθει ακόμα
με ξέχασε η θόλωσε
και μένω μες την προσμονή
και με πικρό το στόμα.

Θολό τοπίο η ζωή
και μην μου πείτε όχι
να ψάχνεις χρόνια την χαρά
στα κύματα με αποχή.

Αυτό θα πει πόσο ακριβή
είναι η ζωή σε Ανθρώπους
που αναζητούν λίγη χαρά
στης ξενιτιάς τους τόπους.

Σπρώχνω τις μνήμες,. μα άδικα,
αυτές εκεί επιμένουν.
ξάγναντο να ονειρεύονται
και να το περιμένουν...
11/12/2014
ΝεφΕλλη