Οι Πυγολαμπίδες.!

Nefeli Riga 4 Ιουλίου 2017 .Η... Πυγολαμπίδα. Απλά γραμμένη χωρίς μεικαπ..(δεν το συνηθίζω) Μαθήτρια του δημοτικού ήμουν, πολύ λίγα ήξερα απο την ζωή και οσο για βάσανα απολύτως τίποτε, κατι σαν άγνωστη λέξη για μένα. Οταν ακούω ή διαβάζω για πυγολαμπίδες, πάντα μου έρχεται στο νου η μικρή τρυφερή ιστορία που συνέβη τότε, εκείνα ..τα χρόνια. ----- Μου άρεσαν αυτά τα μικρά φωτισμένα ζωύφια να τα βλέπω στην βρεγμένη πρασινάδα, στις γωνίες του κήπου , στα καταγής αγριολούλουδα να κουνιόνται και να νομίζεις οτι αναβοσβήνουν. Καθόμουν και τα κοίταζα, τα χάζευα. Καποια στιγμή σκέφτηκα να πιάσω ενα, και πανω στην χαρά μου το έσφιξα αθελα στο χερι και κατα λάθος το εύθραυστο έντομο διαλύθηκε, φυσικά αυτο δεν το ηξερα, φοβήθηκα, τρόμαξα με αυτό πολύ. Σκουπσα το χερι μου απο την υγρασία που άφησε το λεπτό διάφανο σώμα του, και ορκίστηκα να τα κοιτάζω μονο, και να μην θελήσω να ξαναπιάσω κανένα πια.. Δεν εχουν αντοχή , και ειναι τοσο όμορφα .!! Ενα στολιδι της αφέγγαρης νύχτας πάνω στα δροσερά χορτάρια.υγρά διαμαντάκια τα έλεγα! Από τότε τα βράδια περπατούσα και τα κοίταζα μονο,, ωρα πολλή. Τα θαύμαζα,! Φεγγοβολούσαν περισσότερο τα ήσυχα σκοτεινά βράδια, άντε και με λίγο ψιλοβρόχι αν και δεν βγαίνουν πάντα..χαιρόμουν να τα βλέπω, θαύμαζα τα λεπτά φωτισμένα κορμάκια τους, ποτέ δεν τα είδα μερα.,δεν φαίνονται. Πέρασε από τοτε αρκετα μεγάλο διάστημα. ................. Και μια παρόμοια βραδιά βγήκα να τα χαζέψω περπατώντας στα πρασινισμένα δρομάκια του κήπου μου, τα είδα στις άκρες να λαμπυρίζουν. Από απέναντι στο δρόμο ερχόταν μια παρέα κοριτσιών και αγοριών, ανάκατης ηλικίας.. Και τοτε, χωρίς να θυμηθώ την υπόσχεση που έδωσα κάποτε στον εαυτόν μου, πήρα μια πυγολαμπίδα και απερίσκεπτα την τοποθέτησα στο σακάκι του μεγαλύτερου αγοριού. Ολη η παρέα γελούσε. Το αγόρι με το...παράσημο τα έχασε, δεν μίλησε,έδειξε ότι τον στενοχώρησε η κίνησή μου, και έμεινε να κοιτάζει σκεφτικός και το βλέμμα μακριά, φάνηκε πως κάτι θυμήθηκε.... Όλοι τον ρωτήσαμε γιατί, τι έγινε, ένιωθα άσχημα, ζήτησα συγγνώμη χωρίς να ξέρω τι κακό είχα κάνει.. Αυτός κοιτούσε μια εμένα και μια την πυγολαμπίδα.. Τι έκανα επιτέλους του φώναξα . -Έκανες οτι έκανε κάποτε το πρώτο κορίτσι που αγάπησα, έκανες την ίδια κίνηση μια τέτοια βραδιά,και έχεις και το ίδιο όνομα. Περάσαμε τότε μια όμορφη βραδιά είπε..αλλά απο δεν ξανα συναντηθήκαμε,δυστυχώς.. Το κορίτσι που ήταν και το πρώτο καρδιοχτύπι μου την άλλη μέρα εισήχθη στο Νοσοκομείο επειγόντως και μετά ένα μήνα έφυγε για πάντα...(είπαν η καρδιά της.) Την επισκεπτόμουν συχνά καθόμουν δίπλα στην πολυθρόνα της,για πολλές μέρες.. Κατάλαβες τώρα τι μου θύμισες;.. Όλοι τα χάσαμε, βουβοί ,μιλιά, και για μένα ;πέρασαν πολλά χρόνια για να το ξεχάσω. φοβόμουν μήπως ....αλλά υπάρχω ακόμα. Ο νεαρός ειναι πια διαπρεπής δικηγόρος και οικογενειάρχης. Δεν τον είδα παρά μόνο δυο φορές από τότε. και τον ρώτησα κοιτώντας τον.. -Ναι, ναι, ακόμα την θυμάμαι.μου απάντησε. και ο,τι τότε μου συνέβη.. Μα και να θέλεις τέτοιες ιστορίες δεν ξεχνιούνται, ριζώνουν στα θεμέλια της ψυχής και αναδύονται σε παρόμοιες στιγμές... Νεφέλη.Ρήγα. 4/7/2017