ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Αντάμωσαν για λίγο οι καρδιές μας

χτυπούσανε μαζί, σαν ένας χτύπος,

λόγια ανείπωτα που θάθελαν να πουν

δεν πρόλαβαν, χωρίσανε, και χάθηκε ο ήχος.

Τι έφταιξε..αναρωτιέμαι ακόμα,

σαν φάντασμα τις νύχτες τριγυρνάω,

παρέα δεν το θέλω το φεγγάρι,

γιατί κοιτώντας το πιότερο πονάω.

Στα ψευτικα χαρτιά, παλιά σου γράμματα κοιτάζω,

λόγχες τα μάτια μου τρυπούν τα λόγια τους όταν διαβάζω.

Στα μάτια μου πεφτει βροχή,

το πρόσωπό μου, βρεγμένοι δρόμοι,

και στην ψυχή μου αναμονή,

γιατί η καρδιά μου πονάει ακόμη.

Γιατί αλήθεια, την αλήθεια, την πληρώνουμε ακριβά

και ίδια τιμή να έχει με το ψέμα?

είναι η ζωή τόσο μικρή..σαν ένα φευγαλέο βλέμμα.

Τώρα? Τώρα διαλέγω την σιωπή μου

αυτή που λέει τα περισσότερα,

ισορροπία του μυαλού μου

να σιωπά στα πιο χειρότερα.


25/11/2006

Νεφέλη