Το Σπίτι της Φθοράς..

Η στιχοφίλη Iokasth (ΝεφΕλλη) το 2010, αφού της το ζήτησα, ευγενικά μου παραχώρησε την 2η και 4η στροφή, πράξη που χαρακτηρίζει το «Σπίτι της φθοράς» σαν συν δημιουργία. Την ευχαριστώ πολύ ! Χρηστος  Πενταδήμος.

Το σπίτι της φθοράς.

Σ΄ αυτό το σπίτι δεν γεννήθηκε ζωή
δεν στέργεψε μωρού να κλάψει στόμα
ούτε χαρά πανηγυριού κι οχλοβοή…
...ποτέ δεν έλαμψε της άνοιξης το χρώμα.

Θλίψη πολύ και αδιάλυτα σκοτάδια
σ' αυτό το σπίτι που δεν γνώρισε ζωή
με μια αυλή που από παιχνίδια ήταν άδεια..
δίχως ανθρώπινη μορφή, δίχως πνοή...

Παντού απλώνονταν της θλίψης η οσμή,
μόνιμα λες ότι οι ένοικοι πενθούσαν,
μόνο μαυρίλα και σκοτάδι να κοσμεί
γκρίζα λουλούδια του ποτέ τους δεν ανθούσαν.

Σ΄ αυτό το σπίτι δεν υπήρχε προσμονή
βαριά ατμόσφαιρα με δίχως αναμνήσεις
άδεια δωμάτια, παράθυρα κλειστά…
Πόσο λοιπόν να θέλεις πίσω να γυρίσεις ;

Αυτό το σπίτι το πρυτάνευε η οργή,
λάμιες που σμίξαν με στοιχειά το διαφεντεύαν
και τ’ οδηγούσαν σε μια νέκρωση αργή,
γιατί ποτέ τους στην ελπίδα δεν πιστεύαν.

Εκεί, λοιπόν, όποιος τολμούσε ν’ αμυνθεί
κάποιος το πέπλο της σαπίλας να πετάξει
έβρισκε όλα να ‘χουν τόσο μολυνθεί
πού 'μοιαζε αδύνατο να γίνονταν στην πράξη.

Σ΄ αυτό το σπίτι δεν υπήρχε προσμονή
παρά της λύτρωσης, του θάνατου η μέρα
να σε ρουφά σταλιά – σταλιά σαν εμμονή,
-μόνη μνηστή που δεν επέστρεψε τη βέρα-…
-.-
(2007 - 2010)

Μετα από χρόνια
====

Συχνά το διαβάζω.
και η σκέψη μου λέει
να γυρίσω σ΄εκεινο που
η φθορά το χει βάψει 

και το χει σκεπάσει
με ερημιάς κρινολίνο..

Γύρισα.

Και μέσα οι αράχνες
συχνά κάνουν πάρτι
στη άκρη πιο πέρα
ξεχασμένο το αδράχτι
οι σκάλες του τρίζουν
οι πόρτες μαγκώσαν.
αυλή του όλο γλίτσα
και τόσα.. και τόσα ....

Ο Κήπος? δεν φαίνεται,
όλο Βάτους και αγκάθια
και η ψυχή μου γεμίζει
του καημού κατακάθια..

Τι Πίκρα που νιώθω...
και φεύγοντας κλείνω
το στενό κατεβαίνω
και Υπόσχεση δίνω.....
ΝεφΕλλη

22/5/2014