Το Ξάγναντο Αγάπησα, μα η Ζωή..Θολό Τοπίο!

Το Ξάγναντο Αγάπησα, μα η Ζωή..Θολό Τοπίο!
Νεφέλης Σκέψεις.

Nεφέλης Σκέψεις.!

Καλώς ήρθατε στο Blog μου Δημιουργιες και σκέψεις μου.! Καθίστε αναπαυτικά, και καλό σας διάβασμα.! Ζητώ την κατανόησή σας. Εξηγούμαι, για να μην παρεξηγούμαι. Δεν είμαι ποιήτρια ούτε στιχουργός , γράφω της ψυχής μου τα παράπονα μόνον, όταν.. η έμπνευση μου κάνει την επίσκεψη. Ευχαριστώ Πολύ.!

Ancient Theatre of Epidaurus

Ancient Theatre of Epidaurus

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018

Nefeli Riga
14 Σεπτεμβρίου 2015 στις 3:14 μ.μ. · Αθήνα ·
Αιώνας.!!
Και τα...100 του χρόνια.(;)
Οι 12 μήνες.

Αυτό είναι ένα υποθετικό αλλά και απαραίτητο όριο που του δόθηκε΄..το διαστημα αυτό ονομάστηκε Χρόνος..
Αιώνα, ή  και Χρόνο..μπορούμε να ονομάσουμε και μια μέρα, μια στιγμή κάτι πιο μικρο και απο τον χρόνο.
Είναι η δύναμη των ωρών, των στιγμών, και πως τις ζούμε, πως περνάμε τον χρόνο μας, τι ποιότητα έχει, και με ποιους, και πόσο μας λείπουν μετά, αν μας λείπουν, τότε το επόμενο διαστημα θα το ονομάσουμε αιωνιότητα, κατι μακρινό, -και όχι-.
Το χρονικό σχετικό διάστημα και αυτή η απόστασή του η μακρινή,δεν είναι  τόσο μεγαλη, και υπαρκτή, αλλά σύμφωνα πάντα με την φόρτιση του.
Όπως μια όμορφη μέρα ευχόμαστε να μην τελειώνει, και ενώ φτάνει στο τέλος της κανονικά ως συνήθως, μάς φάνηκε λιγη, γρήγορη, με την φανταστική πάντα ώρα.
Αντίθετα, μια άσχημη μέρα βασανιστική από ο,τι οτιδήποτε, είτε από πόνους αρρώστιας,η από παρέα ανεπιθύμητη, ε..τότε αυτή η μέρα γίνεται χρόνος, αιώνας, και δίνει την εντύπωση πως δεν λέει να τελειώσει..και εδώ ο χρόνος υποθετικός.
Υπάρχει, και δεν υπάρχει.Ας μην ξεχνάμε το παράδειγμα του Αϊνστάιν.!
Στην ουσία ο χρόνος κύλισε το ίδιο.

Ο Χρόνος, ο αδυσώπητος, ο σκληρός ο σίφουνας, ο ανελέητος, ο αδάμαστος ο ασταμάτητος και άλλα επίθετα που δεν τον κολακεύουν.
Λίγες είναι η φορές που περιμένουμε τον ερχομό του, η πέρασμά του με αγωνία  και γλυκιά προσμονή, γιατι φεύγοντας, παντα κάτι μας παιρνει.
Χρόνε στο διαβάσου με τσάκισες,
έσκαψες το πρόσωπό μου φυτεύοντας πίκρες
που θάρρεψαν και άσπρη λύπη στα μαλλιά μου σκόρπισαν..
Τα νιάτα μου τα έκλεψες, και έμειναν τα σημαδια τους. Με τον καθρέφτη εχθρό με έκανες,, συνωμότησε μαζί σου.
Χρόνε!
Στο πέρασμά μου από την ζωή -που ακομα βαδίζω ακολουθώντας το μονοπάτι σου,- ελάχιστες φορές σε επικαλέστηκα ήταν όμως έντονες και καθοριστικές..
Χρόνε.!
Καθορίζεις το διαστημα που θα ζήσουμε με τις λύπες μας, μετα θα ρίξεις στις πληγές μας σκόνη παρηγοριάς κάνοντας κρούστα πάνω πάνω.
Χρόνε,κυβερνήτη των συναισθημάτων μας..
μας νανουρίζεις αγκαλιάζοντας τις ζωές μας.
Εσύ θα μας οδηγήσεις σιγά και καθοριστικά εκει που όλα τελειώνουν..
Νεφέλη Ρήγα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου